hiria eguzki etsai etorri den abioitik. Inoiz baino urrunagoko egin zaie eguna ilunetik ilunerako ozeanoan. Ekialde hau ez da gozoa loeroan datorrenarentzat, arrotza du lainoa berriro ere hegaletako piloto gorrien pean. Luze egingo du hegazkinak, itsasertza norako hari bat, muga iragan orduko argi sakabanatuagoak ikusteko. Aparra galtzen hasia duen zerbezak eskuak hoztu dizkio. Kanpora nahi du gortinak ere, haizea dabil. Eskuak balkoiko burdina beltzean, behera behatu du, burutapenen kateatzea. Hutsik dago, inon badiren baina ez gertu ez urrun ezarri ezin dituen oinotsak. Honezkero loak hartu baino lehen amaitu nahi luke. Amaieran du nobela, ezin izan du etxeratu eta azaletik atera orduko ohe ondoan eta biharko utzi. Nahiago du honela, erraiak ez bada ere muinak errukigabe bustiko dizkion ostizaparrada, inoiz azidozkoa amestu duena. Amaitu arteko euri errea. Bihar dio Huitzik deituko gustatu zaionentz eta konposatzen hasteko. Agindua duen galderaz mintzoko da, adiurrean darama. Edalontziari hondarra isurrarazi eta epelean sartzea erabaki du. Zeudenean jarraitu dute itzalek aurreko etxean, gauak haiek ere bere eta betiko ezin egin balitu bezala.