berri duen arrotz bati kontatzen dizkio bere beldurrak, bere ametsak, bere bizitza. Ia bakarrizketa baten
gisa harilkatzen den kontakizunean, ezagutuko ditugu haren lagunak –Catalina herrena, Javier isila, Marco
zigarrokidea–, haren familia –ama, aita hila, burua hutsik duen Nora ahizpa–, haren herrikideekiko mira
eta kanpotarrekiko jakin-mina.
Abilezia harrigarriz josi du bere bigarren eleberria Elisa Levik; ibilbide literarioaren hasieran egon
arren, esku, heldutasun, ahots propio harrigarria erakusten duen kontakizuna. Munduaren ustezko
amaieraren zain dauden pertsonaien bidez, basoari errespetua baino izua dioten herritarren bidez,
herritik kanpo etorkizunik ez dagoela uste duen jende talde baten bidez osatu du harribitxi hau Levik.
«Literaturari, istorio bat baino gehiago, ahots bat eskatzen diot. Eta Elisa Levik badu ahotsa, indarrez eta nortasunez betea».
JESÚS CARRASCO, idazlea.
«Gabriel García Márquezen errealismo magikoa gogora ekartzen duen eleberria».
CLARA FERRER, Última hora
«Lauhazkan dabilen testua, gainezka egiten duena, ibaitik zerbait duena eta, aldi berean, Miguel Delibesen bakarrizketa
ere gertukoa duena».
LAURA BARRACHINA, El Ojo Crítico, RNE